Blog : loslaten

Verwondering
Ronald Heidanus

Verwondering

Misschien is er wel niets mooier.
Dan de verwondering.
Van een kind.
De blijdschap bij een vondst.
De verbinding ermee.
De vragen.
Het willen weten.
Snappen.
Begrijpen.
Het enthousiasme.
En de ruimte nemen.
Om alle antwoorden te verzamelen.
Er taal aan te geven.

Met een rups zie ik haar vanaf het schoolplein de gang binnenlopen. De glimlach op haar gezicht, zo’n open en pure blik. Een ‘kijk, meneer’ er achteraan. Ja! Een rups. Caterpillar. En zei verwoordt de baby van de vlinder in het Arabisch.

Zij is niet van hier, thans nog een nieuwkomer.

Lees verder

Jullie en luisteren naar ons
Ronald Heidanus

Jullie en luisteren naar ons

#zondaggedachte

Sinds dit schooljaar ben ik betrokken als één van de kwaliteitsondersteuners op een jenaplanschool in Tilburg. Een kleine school waar veel te ontwikkelen is. Een school waar door de jaren heen medewerkers voor verschillende uitdagingen hebben gestaan. Medewerkers die worstelden en uiteindelijk de school verlieten. En nu sinds dit schooljaar staat er een grotendeels nieuw team. Zijn we collectief, met z’n allen, de post-hbo jenaplanopleiding aan het volgen. Samen aan het ontwikkelen. En zijn we, misschien wel het meest belangrijk, collectief de visie van de school aan het herijken!

De uitdagingen van eerder zijn er nog steeds. Al heeft er duidelijk een accentverschuiving plaatsgevonden. Van worstelen naar

Lees verder

Ieder kind wil leren
Ronald Heidanus

Ieder kind wil leren

#zondaggedachte

In een fuik belanden. Dat kan. Ook als leerling, zo blijkt. En dat in een fuik terechtkomen is naast frustrerend ook nog eens benauwend. Lijkt me. Bij Pim gebeurde het dus, zo las ik van de week. En in die fuik belanden gebeurde niet zomaar. De achttien jarige jongen, die vanuit een reguliere basisschool via een school voor voortgezet speciaal onderwijs weer terug naar een reguliere school zwom, had in het speciaal onderwijs geen tweede moderne taal gehad. En dat betekende voor hem niet opstromen naar het vwo. Een weeffout in het systeem zou het zijn. Misschien. Met dyslexie en een ‘autismesoort die problemen geeft met talen’ was het wel gelukt. Misschien. Maar wat zegt dát eigenlijk over weeffouten?

Lees verder

Veilig jezelf zijn
Ronald Heidanus

Veilig jezelf zijn

#zondaggedachte

Soms waait er wat door het ondewijsland. Iets dat dan (voor even) in de spotlight staat. Een lerarentekort. Een te laag salaris of noem het salariskloof. Een te hoge werkdruk. Een nieuw curriculum punt nu. Onderwerpen die complex en klaarblijkelijk moeilijk op te lossen zijn. Het blijft me bezighouden: onderwerpen die het meest prachtige beroep raken. Ons prachtige beroep, een zinvol & zingevend vak dat om meesterschap schreeuwt! Hard geraakt door (politieke) meningen, door vinden van en door roepen over. Roepen dat afleidt van waar het in de kern om draait, de inhoud. Want inhoud vraagt bezinning, om nuance, om tijd en ruimte en om een dialoog. Met elkaar en met hen die invloed hebben op deze processen.

Deze week stonden breuken en een ‘leraar’ die een leerling naar zijn nek greep centraal. Uitgelicht. Het eerste thema, breuken, kan ik eigenlijk vrij snel loslaten. Omdat ik weet dat iedere leerkracht

Lees verder

Boeh! Cijfers Toch?
Ronald Heidanus

Boeh! Cijfers Toch?

#zondaggedachte

Deze week startten de cito-toetsen. En een van mijn collega’s was erg duidelijk, een hekel de boodschap. Een haat-liefdeverhouding met toetsen herken ik wel. Niet zozeer met toets op zichzelf, maar met de interpretatie en implementatie ervan. Want wat is een toets eigenlijk? De uitspraak van mijn collega en een artikel over cijfers deed mij denken aan jaren geleden.

Want ooit werkte ik voor een school binnen het voortgezet speciaal onderwijs (VSO). Mijn baas eiste op een bepaald moment een Programma van Toetsing en Afsluiting (PTA), een middel om (aanbod en) toetsmomenten in kaart te brengen. Hebben. Er waren een aantal collega’s gevonden om deze eis binnen de verschillende teams uiteen te zetten. En één van die collega’s stond in het handvaardigheidlokaal voor ons team. En zo goed en kwaad als het kon werd de boodschap van hogerhand medegedeeld. In alles was te merken dat het verhaal niet

Lees verder

de shit
Ronald Heidanus

de shit

  • By Ronald Heidanus
  • 26 oktober 2018
  • onderwijs

Het is zo herkenbaar. Dat gevoel te hebben ‘de shit’ van iemand anders op te moeten lossen. Dat ‘de uitdaging’ al eerder aangegaan had mogen worden. Dat.

Het vraagt zelfvertrouwen. Het lef om dit gevoel zichtbaar en concreet te maken. Het lef om dit uit te spreken. Weten dat ‘de shit’ soms niet jou ligt. Het lef om kwetsbaar de ‘hoe dan’-vraag te stellen!

Het vraagt

Lees verder

Vallen om weer op te staan
Ronald Heidanus

Vallen om weer op te staan

29 december 2017

‘Wat zouden de sterren denken als ze mensen zien vallen?’

Het waren de woorden die me als puber uit het raam deden staren. Staren wanneer de les mij niet kon boeien. Woorden die in mijn agenda prijkten. Ze deden me verwonderen. Ik kon uren filosoferen over de betekenis van deze woorden. Toen. En nu lag ik daar. Zelf. Plat in het gras. Voorafgaand aan een eerdere salto over mijn stuur. Een schuiver op het harde asfalt. Het werd ingeleid doordat de ketting van mijn racefiets van het grootste voorblad naar het kleinste voorblad sprong. Gelanceerd werd ik. Tegelijkertijd en in het moment weten dat ik mijzelf moest opvangen.

Lees verder

Geduld en vertrouwen als grenzeloos
Ronald Heidanus

Geduld en vertrouwen als grenzeloos

Na de pauze was het partijtje voetbal nog niet afgelopen. Althans, voor hen. Al bekvechtend komen ze binnen. En nadat ik net scheidsrechter speelde, verwonder ik me over de nieuw ontstane strijd die zich voor me ontvouwt. Waar eerder de wedstrijd gelijk op ging, zie ik ook hier een gelijk opgaande woordenworsteling. Ik loop al observerend op ze af en net op het moment dat de woorden over wilden gaan in daden begeleid ik hem naar de klas.

In eerste instantie loopt hij boos naar zijn plek. Een vraag gooi ik achter hem aan. Hij kan er nog niets mee. Mijn voorspelbaarheid zet ik zo weg. Als intentie. En als hij nog geen seconde zit, staat hij alweer op. Opstaan om zich vervolgens een weg door mij heen proberen te banen. Hij duwt wat, maar niet door. Woorden gaan zijn actie voor. Over op zijn bek slaan. Over dat hij het wel eens zal gaan voelen. Over dat hij dood gaat. En iets over zijn kankermoeder.

Lees verder

De roos fluistert
Ronald Heidanus

De roos fluistert

Zo’n ‘day after’. Gister een dag ziek. Thuis.
Vandaag gaf een leerling mij een roos. Opbloeien als metafoor.
Zij miste mij. Ik hen. Sterker, ik soms zelfs mezelf.
En dus korte break. Een nood.
Mijn baas vroeg of ik migraine had. Nou, mijn hoofd voelde niet goed, zover was zeker.

Lees verder

Ik haat deze klas.
Ronald Heidanus

Ik haat deze klas.

Soms breekt mijn hart. Meestal wanneer een kind gebruik maakt van het woord ‘haat’. Gisteren vielen mijn ogen op een paar woorden. Vier duidelijke woorden: Ik haat deze klas. Geschreven met een potlood op de achterkant van het door haar zelfgemaakte werkschrift. Wat een bijzondere metafoor!

Een kind moet zich altijd veilig kunnen voelen. In een veilige omgeving, thuis en op school! Een klaslokaal, en in het bijzonder de groep, is een plek waar ‘veiligheid’ de eerste waarde dient te zijn. Zonder veiligheid kan een kind zich niet maximaal ontwikkelen.

Pas als het veilig genoeg is, en dat weet je wanneer kinderen zich gelukkig voelen,

Lees verder