Blog : stemvdlln

Kladpapier
Ronald Heidanus

Kladpapier

  • By Ronald Heidanus
  • 27 februari 2019
  • onderwijs

“Is het misschien handig om er een kladpapiertje bij te pakken?”

Het is de leerkracht die het aan de leerling vraagt. Ik zie hem zitten, de leerling. Hij kijkt zijn leerkracht met een strakke blik aan. Een blik met een mix van ‘ik luister maar dát ga ik niet doen’ en ‘mmm, er zit wat in, maar past dat wel bij mij’. Een verbeelding met ogen die schreeuwen om autonomie. Tegelijkertijd een houding waaruit blijkt dat het nemen van verantwoordelijkheid nog een uitdaging is.

‘Nee, ik reken het in mijn hoofd uit,’ deelt hij stellig, ‘dat gaat sneller!’

Lees verder

Jullie en luisteren naar ons
Ronald Heidanus

Jullie en luisteren naar ons

#zondaggedachte

Sinds dit schooljaar ben ik betrokken als één van de kwaliteitsondersteuners op een jenaplanschool in Tilburg. Een kleine school waar veel te ontwikkelen is. Een school waar door de jaren heen medewerkers voor verschillende uitdagingen hebben gestaan. Medewerkers die worstelden en uiteindelijk de school verlieten. En nu sinds dit schooljaar staat er een grotendeels nieuw team. Zijn we collectief, met z’n allen, de post-hbo jenaplanopleiding aan het volgen. Samen aan het ontwikkelen. En zijn we, misschien wel het meest belangrijk, collectief de visie van de school aan het herijken!

De uitdagingen van eerder zijn er nog steeds. Al heeft er duidelijk een accentverschuiving plaatsgevonden. Van worstelen naar

Lees verder

Een eerste stap naar over
Ronald Heidanus

Een eerste stap naar over

#zondaggedachte

Deze week kreeg ik te horen dat de verwijzing naar het speciaal basisonderwijs richting een akkoord zou gaan. Dat de sbo-school de verantwoordelijkheid van de leerling, die niet meer bij ons op school kan zijn en lijkt te passen, op zich neemt. En heel eerlijk, dat doet pijn!

Pijn. Niet voor mij persoonlijk maar omdat het ons als school niet is gelukt de onderwijsomgeving voor deze leerling passend te maken. Pijn omdat dit proces een jaar eerder al is ingezet, een jaar waarin ik geen invloed heb gehad. Een jaar waar achteraf veel over te zeggen is, en van te leren is. Een jaar waar het vertrouwen in onze school bij ouders daalde. Alle hoop naar die andere school verplaatste, terecht of niet. Wanneer het vertrouwen en geloof weg is, wordt verbinden trekken en betekent het scheiden van wegen.

En naast pijn ook gedachten.

Lees verder

Boeh! Cijfers Toch?
Ronald Heidanus

Boeh! Cijfers Toch?

#zondaggedachte

Deze week startten de cito-toetsen. En een van mijn collega’s was erg duidelijk, een hekel de boodschap. Een haat-liefdeverhouding met toetsen herken ik wel. Niet zozeer met toets op zichzelf, maar met de interpretatie en implementatie ervan. Want wat is een toets eigenlijk? De uitspraak van mijn collega en een artikel over cijfers deed mij denken aan jaren geleden.

Want ooit werkte ik voor een school binnen het voortgezet speciaal onderwijs (VSO). Mijn baas eiste op een bepaald moment een Programma van Toetsing en Afsluiting (PTA), een middel om (aanbod en) toetsmomenten in kaart te brengen. Hebben. Er waren een aantal collega’s gevonden om deze eis binnen de verschillende teams uiteen te zetten. En één van die collega’s stond in het handvaardigheidlokaal voor ons team. En zo goed en kwaad als het kon werd de boodschap van hogerhand medegedeeld. In alles was te merken dat het verhaal niet

Lees verder

Moeilijk en ouders
Ronald Heidanus

Moeilijk en ouders

#zondaggedachte

Ouders kunnen, ten opzichte van leerkrachten, soms zo moeilijk zijn!
Ikzelf trouwens ook. Als ouder. Althans.

Tijdens zo’n tienminutengesprek neem ik samen met mijn liefde altijd ons kind mee. En natuurlijk dwingen we daarmee een kindgesprek af. En dat wordt niet altijd even makkelijk ontvangen. Voor mij is de reden wel een simpele: het zichtbaar zijn van het ontwikkelingsproces van ons kind niet eenrichtingsverkeer is. Vanuit ieders perspectief kijken naar wat nodig is. En we willen onze kinderen leren naar zichzelf te kijken. Uiteraard is er ook nog het perspectief -of noem het visie- van de school, die wordt vertaald door dezelfde leerkracht. Op dat moment. In die groep.

Of die keer in groep 3 waar de leerkracht enthousiast vertelde over een nieuwe rekenkist. Nieuwsgierig nam ik het perspectief van mijn zoon in.

Lees verder

Als een bolster werken aan leren
Ronald Heidanus

Als een bolster werken aan leren

De bus stopt en ik stap uit. Op weg naar school raap ik van de grond een kastanje op. Wat is de herfst toch een mooi jaargetijde. De natuur op zijn mooist. Een kastanje, een gift. Je hoeft je enkel te bukken. Een kastanje. Laatst liet een collega mij een hand vol eikels zien. ‘Alle een eikel en toch zo verschillend,’ voegde hij er aan toe. Mooi. En waar. En net als dit verschil vermoed ik dat deze kastanje vandaag het verschil gaat maken.

In de klas ontvouwen zich de dagelijkse routines. De overeenkomsten met een dag eerder. Nog even een moeder die gedag zegt. De andere aanspreken op dat de dag echt begonnen is voor de leerlingen. De kring wordt geformeerd en de liedjes gezongen. De dag bij naam benoemd, de datum als cijfer besproken en het weer beschouwd. Het eerste half uur weinig bijzonderheden. Nou ja. Alleen dat Gabri wel een aantal keren op zijn plek wordt gezet;

Lees verder

Kastanjes uit het vuur
Ronald Heidanus

Kastanjes uit het vuur

  • By Ronald Heidanus
  • 6 januari 2018
  • onderwijs

Tijdens het overleg stormt een onderwijsassistent het kantoor binnen. “Er is wéér iets met Gabri.” Weer!? De directeur van de school kijkt mij aan, knipoogt en het wenken van diens hoofd zet mij in beweging.

Een schooljaar eerder heb ik twee dagdelen in de groep meegedraaid. Beschouwd. Gecoacht. On the job het proces ondersteund. Ik ken Gabri. Redelijk goed ook. We hebben die eerdere keren vaak met elkaar gesproken. Hij in de knel en ik mocht samen met hem onderzoeken waarom. Gabri, een leuke jongen die moeite heeft met sociale interacties, zijn eigen emoties te uiten en het begrijpen van zijn omgeving. Een precaire thuissituatie ook. En een enthousiast, hulpvaardig en nieuwsgierig kind die het graag ‘goed’ wil doen! Hij wil erbij horen.

Samen met de directeur loop ik de school uit richting de speelplaats. De speelplaats met een klimtoestel en genoeg ruimte om te bewegen, afgezet door een hek. Wanneer we aankomen lopen zie ik Gabri al tegen het hek aan staan. Buiten de speelplaats. Ik blijf me verwonderen over hoe het kan dat zijn dikke tranen op zijn wangen blijven hangen. Een mooi evenals verdrietig beeld.

Lees verder

Perceptie op straf
Ronald Heidanus

Perceptie op straf

  • By Ronald Heidanus
  • 16 november 2017
  • onderwijs

Mijn vouwfiets zet ik op slot in de personeelsstalling en ik loop in de richting van de zijingang van de school. Wanneer je de deur opent kom je in een lange, smalle hal die aan weerszijden vol staat met kluisjes. Deze ingang grenst ook aan lokaal 000. Zo’n vet nummer! Vind ik. Lokaal nul. Niet zomaar één nul, nee drie. Op een rij.

Als ik de school binnenstap en de hal betreed zie ik rechts in mijn ooghoek een leerling zitten. In een split second maak ik in gedachten een shift naar dat wat ik eerder meemaakte. Pijn van op de scholen waar ik ooit werkte. Terug naar het verleden en herbeleven. Herbeleven van alle -negatieve- situaties waarop een leerling uiteindelijk op de gang belandde. Naar de gang werd gesleept.

Lees verder

Wie de broek past
Ronald Heidanus

Wie de broek past

Het regent. Naar buiten gaan zit er deze ochtend voor de kinderen niet in. Er is zelfs al rekening mee gehouden. In de speelzaal is een soort apenkooiopstelling klaargezet. Maar voordat ze gaan spelen wordt de bak met gymschoenen door een kind opgehaald. Als iedereen in de kring zit worden ze uitgedeeld. Tegelijkertijd met het uitdelen wordt verteld dat de trui en broek uitgedaan moeten worden.

Moeten.
Ja.

Lees verder

Gewóón praten
Ronald Heidanus

Gewóón praten

Voor mij is er ogenschijnlijk niets aan de hand. Sterker, de les liep eigenlijk heel goed: een strakke, sterke instructie, inoefening en ruimte om zelf te oefenen. Ja, ergens merk ik wel wat spanning. ‘Het niet helemaal in je hum zijn’, zoals ik dat vroeger altijd hoorde. Wanneer ik met een verkeerd been uit bed stapte. Net iets te weinig of juist te vast geslapen had. Zo’n dag loopt dan altijd net even iets anders. Dan verwacht. Uit alle macht probeerde ik me dan aan routines vast te houden. Maar steeds het gevoel dat ik net een stap te laat was. Alsof de klok mij op de hielen zat. Niet de ruimte om mezelf te resetten.

Lees verder