Verhaal

De klas zoemde zachtjes. Een mengeling van krassende potloden, gefluisterde vragen, wat hoesten en het zachte getik van de klok. De meester glimlachte. Niet lang geleden had deze kakofonie hem nog de stuipen op het lijf gejaagd, maar nu hoorde hij er de potentie in. De potentie van groei, van verwondering, en van begrip. Het was de ‘imperfectie-opdracht’ geweest die alles veranderde. Niet langer zocht hij naar perfecte antwoorden, naar keurig opgelijnde resultaten. In plaats daarvan had hij zijn kinderen gevraagd hun fouten te omarmen. Niet als teken van falen, maar als bron van leren. Van nieuwe inzichten. Een rekensom