Misschien is er wel niets mooier.
Dan de verwondering.
Van een kind.
De blijdschap bij een vondst.
De verbinding ermee.
De vragen.
Het willen weten.
Snappen.
Begrijpen.
Het enthousiasme.
En de ruimte nemen.
Om alle antwoorden te verzamelen.
Er taal aan te geven.
Met een rups zie ik haar vanaf het schoolplein de gang binnenlopen. De glimlach op haar gezicht, zo’n open en pure blik. Een ‘kijk, meneer’ er achteraan. Ja! Een rups. Caterpillar. En zei verwoordt de baby van de vlinder in het Arabisch.
Zij is niet van hier, thans nog een nieuwkomer.
