We zijn op tijd, maar in de klas lijkt het uit te lopen. De kookwekker als ijkpunt, maar lijkt iedere tien minuten niet doeltreffend genoeg. Wanneer er een ander ouderpaar naast de grote tafel op een bank neerploft kijken we elkaar wat bedenkelijk aan. Bij mij de twijfel. Zijn we dan misschien toch te laat? Of te vroeg?
Met een zwaai wordt de deur open gegooid. Een rood, gespannen gezicht volgt de twee ouders die het lokaal uitsnellen. De planning loopt niet geheel volgens plan. Samen met mijn liefde loop ik in het spoor van de leraar naar binnen. Ik neem plaats op de stoel van een groep-4’er.
Wat volgt is een uitgebreide uitleg van hoe het jaar praktisch is gestart, waar de leraar en ook de kinderen aan gewerkt hebben en wat diens ervaringen zijn tijdens het werken met onze tweede zoon. Ik luister en wacht geduldig op het moment dat we het gaan hebben over de voortgang. Zijn voortgang. Wat goed gaat, beter kan en waar we de leraar in kunnen ondersteunen.
De secondes tikken weg.
Mijn gedachten dwalen wat af. Samen met onze zoon hebben we afgelopen zomer hard gewerkt aan zijn ‘matige’ werkhouding. Dat was althans wat beter kon, zo werd het vorige schooljaar gedeeld. Thuis vertelde hij toentertijd in zijn eigen woorden dat het nut van lezen hem ontging en dat rekenen niet begrepen werd. Tekenen, knutselen, uitvinden, en zich verwonderen over vindsels en verhalen verzinnen, dat was wat hem bezighield. Iedere dag wegdromen als zijn focus.
In de Ardennen ben ik samen met hem met stenen en takken gaan rekenen. Thuis werd met geschreven bouwinstructies geprobeerd te bouwen. Dit voedde de urgentie om te gaan lezen. Hij telde hoeveelheden op, en rekende de prijs en maten van de benodigde materialen uit. Kwartjes leken te vallen. De tijd en wil om alles te lezen volgden.
Net als het tikken van de klok.
De kookwekker in dit geval.
Het eerste vijftal op de kookwekker verstrijkt en de leraar laat een nieuwe rekenbak zien. Ik zie mijn kans schoon. De vraag of zij zou willen uitleggen hoe hij de bak gebruikt rolt over mijn lippen. Tegelijkertijd met dat ik in de beleving en werkelijkheid van mijn zoon probeer te kruipen, voel ik een wat ongemakkelijk gevoel naast me ontstaan. Na wat onderwijskundige termen ineens een wat felle vraag van de leraar:
“Maar jij werkt toch ook in het onderwijs!?”
De vraag overvalt me. Verbaasd valt er een ijzige stilte. Een paar tikken op de kookwekker waren hoorbaar. In het vacuüm van tijd en verbazing leg ik uit het perspectief te willen nemen van mijn zoon. Ook mijn verwachting over het gesprek van tien minuten, het over de voortgang te willen hebben, leg ik neer. Want bovenal, ik ben hier ben als ouder. Vader. Ik ben hier tenslotte voor mijn zoon.
Achteraf ben ik de leraar dankbaar.
Dankbaar dat ik daar bewust mocht zijn dat ik ook ‘slechts’ ouder ben.
Dat onderwijs mijn passie is, is zo klaar als en klontje. Dat nieuwe methoden en didactieken mijn interesse wekken ook. Ik geniet van ontwikkeling van kinderen, maar meer nog wil ik weten hoe mijn eigen kinderen zich ontwikkelen! Dus ben ik ook dankbaar voor het bewustzijn van dat onderwijs geen vaststaande rekenbakstructuren met wat dure termen zijn. Het bewustzijn dat een tien minuten omwekkerd gesprek gaat over het delen van leerprocessen, over het over-en-weer leren ont-wikkelen. Het ont-wikkelen van leerprocessen op cognitief vlak, op sociaal vlak en op emotioneel vlak. Leerprocessen over de vorming van onze zoon.
‘Slechts’ ouder zijn is mijn allerbelangrijkste verantwoordelijkheid, en dus ‘taak’! Dat ik in het onderwijs werk, dat klopt. En misschien wel daarom zie ik dat kinderen en jongeren hunkeren naar betrokkenheid, inleving en begrip van ouders. Beschikbaarheid vanuit leraren. En weer dwalen mijn gedachten even af naar de vindsels en het wegdromen van mijn zoon. Hij spreekt mogelijk een andere taal, maar wil net zo graag leren. Leren welk nut het leren heeft. Misschien heeft hij geen uitleg nodig over de rekenbak, maar is het aan de leraar om ‘slechts’ hét moment te zien om zijn verwondering te verbinden aan de rekenbak. Om hem te laten onderzoeken en zelf het nut van de rekenbak te laten ontdekken.
Oh, en de voortgang bespreken we wel een volgende keer.
Tussendoor, tijdens het ophalen.
En zonder kookwekker en met alle tijd.
