Een jaar eerder sloot ik mijn onderwijsmoment van 2023 af met dat ik wel even met de directeur kon meelopen. Ik voegde eraan toe wat ik in schooljaar 22-23 gemist had: tijd maken om elkaar te leren kennen, het beschouwen van de huidige schoolsituatie, het afstemmen wat iedere onderwijsprofessional van wie nodig heeft, en het samen delen van de passie om sterk onderwijs te bouwen. Want dat schooljaar hoorde ik de opmerking ‘ik wist niet dat je dit ook kon’ op mij afgevuurd worden!? Het oordeel en vinden van was merkbaar in de toon en non-verbale communicatie van de boodschap. De verbazing dat moment verstilde mij, en deed me doen beseffen dat ik op cruciale momenten te dienend en te onzichtbaar was geweest. Mijzelf toen te weinig heb uitgesproken. Perfectionisme en aarzeling die als een sluimerende onzekerheid mij achtervolgde.
En het achtervolgt mij nog wel eens overigens, maar onzekerheid heeft weer plaats gemaakt voor de pedagogische twijfel. Een twijfel die iedere onderwijsprofessional moet hebben. Soms vraagt dat wat moed. Geen twijfel over ‘of je het ook kan’, want natuurlijk! Dus het vertrouwen keerde terug. Het vertrouwen waarmee ik eerder vijf jaar lang heb mogen bouwen aan toffe conceptschool. Als intern begeleider met een sterke voorkeur voor het pedagogische aspect binnen het handelen van de leraar, was ik nabij de leraar, het kind en diens ouders. Sterker, ik gunde het de leraar om zelf als intern begeleider te denken en te handelen. Hun vakmanschap ontwikkelen is wat mij dreef. Beschikbaar zijn wanneer het moeilijk werd was wat ik deed. En in de luwte de erkenning ontvangen als mijn eigen uitdaging. Zij deden het uiteindelijk, en mijn taak zag ik facilitator en supporter. Mee oplopen in het proces van gewaar worden, zijn en blijven.
Op·lo·pen – ww – naar boven lopen; voortlopen; opzetten; duur worden; opdoen. Op·lo·pend – bn & bw – driftig.
En driftig was ik. Word ik, zeker als ik het gevoel heb dat er onrecht plaatsvindt. Ergens kan ik er nog wel boos om worden, al weet ik nu dat het verdriet was. Is. Rouw dat erg rauw kan zijn, wanneer je in de mist je weg probeert te vinden. Dit ik wist ik al wel, maar heb het nu van dichtbij in een andere orde mogen ervaren: Sommige mensen werpen een enorm rookgordijn op. En tegelijkertijd heb ik hen die ruimte gegeven. Want waar kou en kilte, passie voor onderwijs en woede bij onrecht elkaar ontmoeten ontstaat er mist. Moeilijker wordt het niet, maar moeilijk is het met momenten wel.
Pas tijdens de start van dit kalenderjaar werd mij duidelijk wat me te doen stond, geduld hebben en geduldig blijven. De maanden daarvoor was het wat zwemmen. Ik maakte kennis met een nieuw team op een voor mij nieuwe conceptschool. Ik leerde het leidinggevend team kennen, en probeerde mijzelf te verbinden aan kinderen en collega’s. Dat ging mede door het rouwen niet over een nacht ijs. Geflankeerd door een coach en regelmatig reflecteren over wat ik had meegemaakt, heb ik de opgedane ervaringen steviger in mijn fundament een plek weten te geven. Geduldig wachtte ik totdat de mist was opgetrokken. Vanuit mijn hervonden geduld kon ik weer zuiver voelen en bleef ik staan voor mijn visie op mens en onderwijs. Ik heb pedagogiek weer boven politiek weten te zetten.
Wat een reis was dit!
Opzetten bleek de eerst uitdaging dit afgelopen kalenderjaar. De eerste maanden van het jaar heb ik op een gastschool samen met een sterke duo-collega de veiligheid en het groepsklimaat hersteld. En dat door weer in de groep leraar te zijn. Een groep die overigens als moeilijk geframed werd, met kinderen die het vooral met zichzelf en elkaar moeilijk hadden. Met een kinderboek onder mijn arm (Groep zeven slaat terug) heb ik weer mogen spelen, mogen ontwikkelen en mogen meebouwen aan het zelfvertrouwen en geloof in eigen kunnen van deze kinderen. In de maanden daarna heb ik mijn vervanger, een zij-instromer met veel onderwijspotentie, mogen volgen, coachen en voorzien van inspiratie. Zo bleef ik ook nog eens verbonden aan de groep kinderen die stuk voor stuk indruk op mij hadden gemaakt. Voor even mocht ik voortlopen.
Het kan dus ook niet anders dan dat dit mijn onderwijsmoment van het jaar is! Een moment dat letterlijk de basis heeft gelegd voor de rest van het jaar. Een moment dat mij weer tot het hart van mijn pedagogiek heeft geleid: Versta het verhaal van de ander! En om dat te kunnen, moest ik ook weer mijn eigen verhaal verstaan: Door weer te vertrouwen op mijn intuïtie verstond ik opnieuw wat ik in 22-23 was kwijtgeraakt in de verwarring.
Een reis werd het in 2024!
Samen met de locatieleider en collega’s binnen de school zijn we het onderwijsconcept gaan verstevigen. In handelen, tekst en inspiratiesessies mocht ik onderwijsprofessionals bevoorraden. Of zoals een wijs iemand ooit zei: bevoorwaarden! In de rol van pedagoog mocht ik (concept)verwachtingen expliciteren en in het handelen brengen. Spiegelen, co-teachen, soms confronteren maar ook perspectief bieden. Want dat is wat ik onderwijsprofessionals ten diepste gun. Beschikbaarheid zijn om het vakmanschap te verdiepen en te verrijken. Wat ontstond waren inhoudelijke reflecties op wat goed ging, wat beter zou kunnen en wat beter moest. En natuurlijk waren er ook lastige momenten. Juist op die momenten wanneer inclusief onderwijs of een politiek handelen het inclusief denken op spanning zette. Gelukkig bleef ‘het kind en diens verhaal’ even centraal staan als het professioneel handelen binnen school.
Tijdens de start van het nieuwe schooljaar ben ik op een tweede conceptschool gaan werken. Van een kleine school, naar onderdeel worden en zijn van een groot team. Nieuwe en andere uitdagingen, wat mijn brein voedde met nieuwsgierigheid en verwondering. En opnieuw kennis maken en opbouwen met een nieuw team. Dit keer op een voor mij niet zo’n nieuwe school, want mijn kinderen hebben hier ooit hun schooltijd doorgebracht. Dus het werd mogelijk voor de collega’s een hernieuwd leren kennen, en dan niet als ‘de ouder van’. Dat maakte het verbinden van mijzelf aan hen en de kinderen een stuk eenvoudiger. Ik ben al mijn collega’s op beide scholen enorm dankbaar voor hun kwetsbaarheid en het samen bouwen. Met de intenties eerder deze maand gezet, zie ik enorm uit naar het nieuwe kalenderjaar.
Maar meer nog zie ik in 2025 uit naar mijn eerste publicatie! Tijdens de kerst van 2023 heb ik het pijnlijke besluit genomen om het boek over Education on Tour definitief in de koelkast te zetten. De mentale ruimte was er gewoonweg door alle consternatie niet. Het was echter de groep 7 van begin dit kalenderjaar die mij opnieuw aangezet heeft tot schrijven…
In alles voelde ik de ruimte om een praktisch boek te schrijven over mijn pedagogische kijk op gedrag, waarin ik mijn ervaringen en (theoretische) bronnen met elkaar verbind. In lijn met wat ik hierboven beschreven heb over wat ik onderwijsprofessionals gun, geloof ik ten diepste in dat iedere leraar een pedagogisch oplaadpunt voor kinderen dient te zijn. En ben ik ervan overtuigd dat iedere leraar dit kan zijn! Een ‘ik wist niet dat je dit ook kon’ bestaat volgens mij niet. Iedere leraar weet gedrag in eigen hand te houden, ook als je het even niet weet! Want dan vraagt het een inhoudelijk nabij zijn van een collega. Om jezelf te verbazen over waartoe jij in staat bent. Maar hoe dan? Wordt vervolgd…
Dus op naar 2025!
Een jaar vol creëren en delen!
