Een nieuwe groep betekent altijd nieuwe uitdagingen! Misschien ook wel omdat het een groep betreft in het voortgezet speciaal onderwijs. Mij werd vlak voor de start medegedeeld dat de nieuwe groep wél een pittige groep is. Tot zover de ‘warme overdracht’. Mijn interesse was trouwens direct gewekt en tegelijkertijd had ook veel vragen. Wat maakt dat die groep als pittig bestempeld wordt? Vanuit wie wordt dat pittig ervaren? En voor mij misschien wel de belangrijkste vraag: Wat vinden de jongeren daar zelf van?
Helaas kon ik niet eerder kennis maken met de groep dan die eerste werkdag.
Een nieuwe baan, nieuw hoofdstuk en dus voor mij een ongeschreven blad.
De weken verstreken, het ‘pittig’ bleef uit. Maar ik bleef op mijn hoede. En vlak voor de pauze op een doordeweekse dag, komen twee jongeren net iets te enthousiast op mij aflopen: “Mogen wij in de pauze even met u praten?” Maar natuurlijk kan dan. Wat zou er aan de hand zijn? En waarom wachten tot de pauze… Als jongeren willen praten geef ik daar eigenlijk altijd direct gehoor aan. Ook al breek de pleuris uit in de groep, een jongere vraagt niet voor niets een gesprek.
De bel gaat, en ik zie alle jongeren naar buiten lopen. Behalve die twee. Zij blijven geduldig zitten. Doorgans zijn zij niet de meest rustige types, en hun geduld maakt me wat wantrouwend. Maar misschien hebben ze gewoon een conflict met elkaar en willen ze die met mij uitpraten. Dus pak ik mijn kladblokje om aantekeningen te maken, pak een stoel die ik voor maar wel tussen hen aanschuif en ga bij hen zitten.
“Meneer, wij willen u iets geven!”
Overdonderd kijk ik hen stil en verbaasd aan. Mij iets geven? Ik geef toch? Maar tegelijkertijd ben ik wel heel nieuwsgierig.
“Wij willen u graag iedere week een stukje van een band geven,” deelt de een. De ander vervolgt: “Omdat wij graag met u een band willen opbouwen!”
Ineens begint het mij te dagen: Tijdens mijn start, zo halverwege het schooljaar, heb ik tegen de jongeren gezegd dat naast alle didactiek ik juíst graag een band met hen zou willen opbouwen! En de weken dat we nu aan het samenwerken waren, heb ik gemerkt dat deze groep enorm wel vaart op humor, met in het bijzonder taalgrappen. En dat ze mij snel door hadden blijkt een feit: Als er één woord is waarmee ze mij mee kunnen raken, is dat band. Relatie. Verbinding. Voor mij de start van ontwikkelen. Even heb ik geen weerwoord. Het raakt me diep. Wat geniaal gevonden, symbolisch. En dat in die zogenaamde pittige groep. Nog maar een aantal weken aan de slag met hen, maar klaarblijkelijk de juiste weg ingeslagen.
Mijn dankbaarheid deel ik met hen. En in de weken die volgen, volgen er ook stukken binnenband.
Tijdens de laatste week van het schooljaar, op de allerlaatste dag voor de zomervakantie is het dan zover. De samen gespaarde stukken binnenband gaan we met z’n drieën gaan plakken! De Duck Tape ligt al een ochtends klaar midden op mijn bureau. Een even bijzonder als emotioneel moment is wat volgt. Want we weten alle drie dat wanneer de band geplakt is, het moment van afscheid daar is. Dat we elkaar gaan loslaten. Alle drie op naar een nieuw hoofdstuk.
Met trots delen we samen de momenten die indruk hebben gemaakt. En ik deel hen dat ik enorm trots op hen ben. Trots op twee jongeren die zich hebben willen, en bovenal durven ontwikkelen! Vanuit mijn taak en rol als mentor, maar meer nog als mens was het fantastisch om hun groei in zo’n relatief korte tijd te mogen zien en te begeleiden. Iedere dag van stapje via stap, naar reuzenstappen. Eerst voorzichtig met iet wat van watervrees. Het aftasten. Het zoeken naar veiligheid, naar durven uitspreken en durven laten zien. Het vinden van zichzelf. Het groeien van vertrouwen, geloof in eigen kunnen. Het ontwikkelen van zichzelf, en voorbij welke diagnose dan ook vooral zichzelf zijn!
Oprecht hoop ik, en heb er veel vertrouwen in, dat zij reuzenstappen blijven zetten. Op weg naar hun droom! De binnenband van relatie is geplakt.
